معنی غالیه گون در فرهنگ فارسی عمید

به رنگ و بوی غالیه، غالیه فام، غالیه رنگ

معنی غالیه گون در فرهنگ لغت هوشیار

غالیه فام. توضیح شاعران آن را صفت زلف و خط آورند

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ لغت هوشیار

ظرفی که در آن غالیه ریزند، جای غالیه، کنایه از دهان یا زنخدان معشوق، برای مثال زآن غالیه دان شکّرانگیز / مه غالیه سای و گل شکرریز (نظامی۳ - ۵۱۳)

هر هفت موی

ساییدن غالیه تهیه کردن غالیه، خوشبوی ساختن عطر ساختن

ظرفی که در آن غالیه ریزند، دهان، زنخدان

خورنده غالیه، خورنده سیاهی: قلم غالیه خور (خاقانی)

هر هفت بوی

((~. دَ))

ساییدن غالیه، عطر ساختن

آنچه بوی غالیه می دهد، برای مثال من و آن جعدموی غالیه بوی / من و آن ماهروی حور نژاد (رودکی - ۴۹۵)

ویژگی آنکه زلف سیاه و خوش بو دارد، سیه موی

برنگ لاله لاله فام لاله وش: حسن تو همیشه در فزون باد، رویت همه ساله لاله گون باد، (حافظ. 73)

به رنگ گل لاله

واشام هر هفت (هر هفت غالیه) گواژ شب